نمایشنامه “دست های آلوده” اثر ژان پل سارتر

نمایشنامه پر است از دیالوگ‎های عمیق و تکان‎دهنده . “هوگو: کشتن، مردن، هر دو یک چیزند: انسان در یک حد تنهاست.” دست‎های آلوده. داستان در باره‌ی مردی است که به تصمیم حزب باید یکی از رهبران را که خط مشی‎اش مبتنی با اتحاد با بورژوازی است بکشد. هوگو در گیرودار این ماموریت دلبسته همسر هودرر که باید کشته شود می‎شود.

ماموریت انجام می‎شود و هوگوو به زندان می‎افتد. در این زمان خط مشی حزب تغییر می‎کند و حالا هودرر قهرمان ملی است. هوگو آزاد می شود اما دیگر همه چیز تغییر کرده است. هوگو در جایی می‎گوید: نمیدانم هودرر را برای چه کشته ام ولی میدانم برای چه می‎بایست او را بکشم: “برای اینکه سیاست بدی به کار میبرد، برای اینکه به رفقایش دروغ میگفت و خطر فاسد کردن حزب را پیش می آورد. اگر شهامت داشتم که وقتی با او در دفتر تنها هستم به سویش شلیک کنم، او به این دلیل میمرد و من میتوانستم بدون شرم به خودم فکر کنم. از خودم به این دلیل شرم دارم که او را بعدش کشته‎ام.

“سارتر به شخصیت‎هایش اجازه می‎دهد راحت حرف بزنند و زندگی کنند. شاید به خاطر این است که هنوز نمایشنامه دست های آلوده فارغ از تمام زیر متن‎های آن همچنان بسیار پویا و زیباست. ترجمه خوب جلال ال احمد هم به این مهم بسیار کمک کرده است.